۷ مشکل رایج امنیت شبکه. خدمات امنیت شبکه، استقرار و نظارت راه‌حل‌های امنیت سایبری برای محافظت از سیستم‌های فناوری اطلاعات سازمان شما در برابر حملات و نقض‌ها است. همچنین سیاست های مربوط به مدیریت اطلاعات حساس را پوشش می دهد. اگر شرکت شما از تهدیدات ذکر شده در زیر آگاه است، می‌توانید استراتژی‌ها و شیوه‌های جامع‌تری ایجاد کنید تا مطمئن شوید که سازمان شما طعمه بدترین‌های دنیای سایبری نخواهد شد.

۱) تهدیدات امنیت داخلی

بیش از ۹۰ درصد حملات سایبری ناشی از خطای انسانی است. این می تواند به شکل حملات فیشینگ، تصمیم گیری بی دقت، رمزهای عبور ضعیف و موارد دیگر باشد.

اقدامات داخلی که بر شبکه و داده های حساس کسب و کار شما تأثیر منفی می گذارد، می تواند منجر به خرابی، از دست دادن درآمد و مشتریان ناراضی شود.

۲) حملات انکار سرویس توزیع شده (DDoS).

حمله DDoS باعث از کار افتادن وب سایت ها، اختلال در عملکرد یا تجربه زمان بارگذاری کند می شود. در این موارد، مجرمان سایبری دستگاه های متصل به اینترنت (تلفن همراه، رایانه و …) را آلوده کرده و آنها را به ربات تبدیل می کنند. هکرها ربات ها را به آدرس IP قربانی می فرستند.

این منجر به حجم بالای ترافیک اینترنتی می شود که وب سایت را با درخواست ها بمباران می کند و باعث آفلاین شدن آن می شود. این حملات تفکیک ترافیک قانونی و در معرض خطر را دشوار می کند.

۳) نرم افزار امنیتی سرکش

نرم‌افزار امنیتی سرکش، کسب‌وکارها را فریب می‌دهد تا باور کنند زیرساخت‌های فناوری اطلاعات آنها به دلیل وجود ویروس، عملیاتی نیست. معمولاً به عنوان یک پیام هشدار ارسال شده توسط یک راه حل قانونی ضد بدافزار ظاهر می شود.

هنگامی که دستگاهی به یک برنامه سرکش آلوده می شود، بدافزار پیام هایی را به قربانی ارسال می کند و آنها را مجبور می کند تا برای یک راه حل امنیتی که وجود ندارد، که اغلب بدافزار است، بپردازد. نرم افزار امنیتی سرکش همچنین می تواند برنامه های امنیتی سایبری از قبل موجود شما را خراب کند تا حمله آنها را طولانی تر کند.

۴) بدافزار

بدافزارها برنامه‌های نرم‌افزاری مخربی هستند که برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد قربانیان از طریق دستگاه‌های در معرض خطر استفاده می‌شوند. پس از استقرار موفقیت آمیز، هکرها می توانند دستگاه ها را برای اطلاعات طبقه بندی شده (آدرس ایمیل، حساب های بانکی، رمز عبور، و غیره) استخراج کرده و از آنها برای ارتکاب سرقت هویت، باج گیری یا سایر اقدامات مخرب کسب و کار استفاده کنند.

بدافزار شامل:

Worms – از نقاط ضعف سیستم های کامپیوتری برای گسترش به سایر دستگاه ها سوء استفاده می کند.

Rootkit – دسترسی غیرمجاز به سیستم ها را در قالب دسترسی جعلی بدون اطلاع قربانی اعطا می کند.

ویروس‌های تروجان – با حرکت در نرم‌افزارهای دیگر زیر رادار شبکه می‌لغزند و دسترسی بی‌سابقه‌ای به سیستم‌ها را برای هکرها فراهم می‌کنند.

نرم افزارهای جاسوسی – اطلاعاتی را در مورد نحوه استفاده از دستگاه ها توسط صاحبان آنها جمع آوری می کند.

۵) باج افزار

باج‌افزار نوعی بدافزار است که فایل‌ها را در سیستم‌های آلوده رمزگذاری می‌کند و آن‌ها را برای باج نگه می‌دارد و قربانیان را مجبور می‌کند برای باز کردن قفل داده‌ها، برای یک کلید رمزگشایی پول بپردازند. این می تواند به شکل باج افزار به عنوان یک سرویس (RaaS) باشد. در خدمات پشتیبانی شبکه کامپیوتری باید دقت ویژه ای به باج افزارها داشته باشید. زیرا یک باج افزار می تواند کلیه اطلاعات سازمان را در اختیار بگیرد.

RaaS مانند نرم افزار به عنوان سرویس (SaaS) است، به طور خاص برای باج افزار. نمایندگی های RaaS کدهایی را توسعه می دهند که خریداران می توانند از آنها برای توسعه بدافزارهای خود و راه اندازی حملات سایبری استفاده کنند. برخی از نمونه های رایج RaaS عبارتند از BlackMatter، LockBit، DarkSide و REvil.

۶) حملات فیشینگ

حملات فیشینگ کلاهبرداری هایی هستند که در آن هکرها خود را به عنوان یک موجودیت قابل اعتماد پنهان می کنند و سعی می کنند به شبکه ها دسترسی پیدا کنند و اطلاعات شخصی مانند جزئیات کارت اعتباری را سرقت کنند. کلاهبرداری فیشینگ به شکل ایمیل، پیامک یا تماس تلفنی است.

حملات فیشینگ مانند نرم افزارهای امنیتی سرکش طراحی شده اند تا مشروع به نظر برسند. این کار قربانیان را تشویق می کند تا روی پیوندهای مخرب کلیک کنند یا پیوست های مملو از بدافزار را دانلود کنند.

۷) ویروس ها

ویروس های رایانه ای معمولاً به فایل های قابل دانلود از ایمیل ها یا وب سایت ها متصل می شوند. هنگامی که فایل را باز می کنید، ویروس از آسیب پذیری های نرم افزار شما سوء استفاده می کند تا رایانه شما را با کدهای مخرب آلوده کند تا ترافیک شبکه را مختل کند، داده ها را سرقت کند و موارد دیگر.

ویروس ها را نباید با کرم ها اشتباه گرفت. اگرچه هر دو یک نوع بدافزار هستند، اما تفاوت در نحوه نفوذ آنها به شبکه است. به زبان ساده، ویروس های کامپیوتری تا زمانی که هاست آنها (فایل) باز نشود، نمی توانند سیستم ها را آلوده کنند. کرم ها می توانند به محض ورود به زیرساخت فناوری اطلاعات یک کسب و کار، شبکه ها را آلوده کنند.

منبع : essentialtech